Sezon Burz
ebook: epub (ipad), mobi (kindle)

Ksiązką obowiązkowa dla fanów Geralta... Jednak brakuje jej tego czegoś, tej iskierki co była w starej sadze...

Dla fanów serii o wiedźminie pozycja obowiązkowa. Ale wg mnie pisana na siłę. Pomieszanie z poplątaniem, wątki niewyraźne, równie dobrze mogłoby z tego być kilka opowiadań. Mi się nie podobało.

Naczytałem się tyle rozczarowanych opinii o tej książce, że pomimo iż jestem wielbicielem sagi o Wiedźminie to jednak długo omijałem tą pozycję z daleka. Po części wynikało to z tego, że nie chciałem psuć sobie wspomnień które wiążą się z właściwą sagą. W końcu jednak nastał ten dzień kiedy zapragnąłem odświeżyć sobie wszystkie książki traktujące o przygodach Geralta i siłą rzeczy przyszedł również czas na "Sezon Burz". I co? I to, że wszystkie te utyskiwania są guzik warte. Nie wiem czy książka trzyma poziom poprzedniczek, gdyż sagę wiedźmińską czytam w kolejności chronologicznej, a Sezon Burz wypada przed historią opisaną we właściwej sadze, a i pamięć ma zadatki do idealizowania tego co było dawno, ale książka z pewnością trzyma poziom i to wysoki. Początek może faktycznie nie najwyższych lotów, ale im dalej w las tym ciemniej i od pewnego momentu mamy do czynienia ze starym, poczciwym Geraltem którego wszyscy dobrze znamy. Jeżeli więc ktoś tak jak i ja, czeka z sięgnięciem po tą książkę bojąc się jednocześnie zepsuć sobie ogólny wizerunek całości, to mam dla niego dobra radę, olać to i zabrać się za czytanie, bo warto.

Sagę o Wiedźminie przeczytałem kilkakrotnie i Sapkowski u mnie zdetronizował Tolkiena jak mojego osobistego "Króla Fantasy", w związku z tym z wypiekami na twarzy sięgnąłem po jego kolejną książkę i czuję niedosyt. Niby "Wiedźmin", ale nie trzyma poziomu pozostałych książek, czegoś brakuje. Pojawiają się starzy znajomi, jest "magia i miecz", ale to nie jest to. Być może spowodowane jest to tym, że po cichu liczyłem na kontynuację sagi, a tu takie rozczarowanie.

Przez 70 pierwszych stron autor próbuję rozbawić czytelnika debilnymi żarcikami i przekonaniem że nie wiem co to są hurdycje, potem się poprawia ale nie osiaga w żadnym momencie dawnego poziomu. To taka doklejka dla kasy, niby próbował stworzyć moze coś nowego i być moze gdyby pociagnał to dalej z bohaterką która pojawia się pod koniec powieści wiele lat po śmierci Wiedźmina była by szansa na nowy cykl o Wiedźminie.

Niby wszystko jak dawniej - Gerald, Jaskier, potwory i czarodzieje.
Niby jest stare dobre poczucie humoru Sapkowskiego, ale..... czegoś brakuje, czegoś tu nie ma.

Książka rewelacyjna, bardzo szybko się czyta - wciąga ale... czegoś brakuje - to już nie to samo co poprzednie książki z Wiedźminem w roli głównej

Niezłe, choć części sprzed lat bardziej mi się podobały. A może już jestem za stary...

Kurczę, przy całym moim nieskończonym uwielbieniu dla "starych" wiedźminów... To już trochę nie to. Brakuje tej magii - może to ja się zestarzałem? Ale dla fanów lektura obowiązkowa ;)

Po raz kolejny wiedźmin Geralt wplątuje się w aferę, w której główne skrzypce grają czarodzieje.

Spiski, knowania, mutacje, morderstwa, potwory i "spółka", a po środku tego wszystkiego Biały Wilk i Jaskier. Czy może pójść coś nie tak ?

Na domiar złego ktoś kradnie "narzędzie pracy" wiedźmina, czyli dwa miecze, srebrny przeciw potworom wszelakiej maści i stalowy do walki z potworami typu "człowiek".

Książka trzyma bardzo wysoki poziom jak poprzedniczki z serii. Polecam.

Co czuje człowiek, który bardzo kogoś polubił, ceni go i wychwala po wszystkich odpustach kościelnych, ale wie, że nigdy już tej osoby nie spotka? Czuje pustkę, żal po stracie. Często wspomina przeżyte wspólnie przygody, wzdycha, rozpamiętując przyjaźń, która przeminęła. Z czasem, po woli zapomina, znajduje inne przyjaźnie i nowych idoli. Jednak, kiedy w głowie pojawia się błysk wspomnienia, na ciele pojawia się gęsia skórka a po plecach wędrują „mrówki”.
A gdy nagle, tak bez żadnej zapowiedzi, nadarza się okazja spotkania, rzuca wszystko i bez wytchnienia podąża na randez vous z bohaterem – idolem z przed lat.
Tak było właśnie w moim przypadku z Wiedźminem. Przeżyliśmy razem wiele przygód, zaprzyjaźniliśmy się. Potem było rozstanie, ale tęskniłem i po jakimś czasie, wróciłem do Niego, aby znowu móc przeżywać, choćby te same przygody. Kolejne wspaniałe przygody, obfitujące w wiele wyborów moralnych, przeżywaliśmy na monitorach komputera, za sprawą gier z CD Projekt. Potem nastąpiło rozstanie, a w końcu zastąpienie Wiedźmina innym bohaterem, mianowicie Vuko Drakainenem.
I nagle… jest. Nie zdążyłem nawet westchnąć a Wiedźmin dziarsko wmaszerował w moje życie z pobłyskującymi na jego plechach wspaniałymi i zarazem niebezpiecznymi mieczami. Ponownie wciągnął niczym wir w swoje życie. Odżyły wspomnienia, które jednak natychmiast zostały zastąpione obecnymi wydarzeniami, przez które razem przebrnęliśmy, pozostawiając za sobą kilka trupów i wzdychających niewiast.
Najgorsze z tego było jednak to, że wszystko minęło niczym błysk znaku Igni i spowodowało, że znowu będę tęsknił i rozpamiętywał, zarazem zastanawiając się czy to był sen, czy kiedykolwiek się jeszcze spotkamy?
I nie mam zamiaru zastanawiać się teraz nad wyższością przygód z przed lat nad naszymi ostatnimi poczynaniami. Nie interesuje mnie też czy Andrzej Sapkowski przysłał do mnie Wiedźmina wyłącznie z chęci zysku. Dla mnie liczy się to, że Geralt z Rivii przybył, zamieszał znowu w moim życiu i tak jak szybko się pojawił, tak samo odszedł. Nie zostawił mi tylko na pożegnanie pamiątki żadnej. A szkoda… Teraz będę się zastanawiał czy to faktycznie nie był jedynie sen?