Niepamięć
ebook: mobi (kindle), epub (ipad)

Niepamięć… To dar czy przekleństwo?
Jak to jest obudzić się w zupełnie innym świecie? Nie pamiętać swojego imienia, nazwiska, nie mieć żadnych wspomnień, żadnego punktu zaczepienia w przeszłości? Czy można żyć w poczuciu braku tożsamości, w rzeczywistości, której nijak nie jest się w stanie zrozumieć?

Śpiączka podzieliła życie Katarzyny na dwie części. W pierwszej kochała i była kochana, o jej uczucia rywalizowało dwóch mężczyzn. W drugiej uczy się żyć od nowa. W pewnym sensie ma szansę na drugie życie, jest jakby stworzona na nowo, taka sama, a zarazem zupełnie inna. Stopniowo powracają pojedyncze wspomnienia, lecz są one niespójne i nielogiczne, nie układają się w całość. Obrazy z przeszłości mieszają się z teraźniejszością, luki w pamięci uzupełniane są konfabulacjami, niepewności towarzyszy narastający lęk, przeradzający się w paniczny strach.

Czy Katarzyna przypomni sobie poprzednie życie? A może to drugie życie wyda jej się lepsze ?

Niepamięć to przede wszystkim historia miłości trzech mężczyzn do jednej kobiety, a wszystko to wkomponowane w przepiękny krajobraz słonecznej Chorwacji. Jest to moje pierwsze spotkanie z autorką i jestem pod dużym wrażeniem chociażby stylu i całej kanwy powieści.

Uważam że bije z tej historii niesamowita mądrość i przekaz na przyszłość. Absolutnie nie jest to opowieść obfitująca w niezliczone zwroty akcji, czy też wyolbrzymione chwile uniesień bohaterów. Daje do myślenia i pokazuje jak może ułożyć się życie każdego z nas. Czasami przez głupie niedomówienia lub zwyczajnie przez zwykłe zrządzenie losu, nasze drogi z ukochanym czy ukochaną mogą się po prostu rozejść. Dla mnie niesamowitym pomysłem było podzielenie jej na dwie części. W pierwszej, możemy poznać losy bohaterów sprzed wypadku i to z perspektywy Michała. Jego wzloty i upadki, jego miłość do Katarzyny i jej utrata, zatracenie się w sobie, osiągnięcie dna oraz powolne podnoszenie się. Druga połowa jest równie emocjonalna jak i poprzednia, chociaż miałam z nią małe trudności. Poznajemy w niej życie zaginionej Katarzyny i jej powrót do zdrowia oraz powolny proces odzyskiwania pamięci. Lektura tej powieści zmusiła mnie do refleksji na temat własnych wspomnień i szczerze mówiąc ciężko jest sobie wyobrazić taką stratę. Nie pamiętać nic – straszne prawda?

Więcej nie zdradzę, zapraszam serdecznie do przeczytania, a za niebywałą podróż po Chorwacji i nie tylko bardzo dziękuję autorce – Pani Jolancie Kosowskiej

Ocena: 4/6 czytaj więcej

Już dawno nie miałam tak wielkiego problemu z oceną książki. Pani Jolanta ofiarowała czytelnikom przepiękną, wzruszająca historię, która w pewnym momencie blaknie, rozmywa się i ginie w odmętach powtórzeń oraz jałowych dialogów...

Niepamięć to nietypowa opowieść o nie do końca typowym trójkącie miłosnym. Katarzyna. Roman. Michał. I myli się ten, kto uważa, że to ckliwa, harlequinowa opowiastka o tym jak ona jego, on ją, tamten ją a ona tamtego. Niebywale skomplikowane relacje między trojgiem cudownych, dobrych ludzi. Katarzyna, skromna, piękna i inteligentna studentka medycyny, doświadczyła w życiu ogromnej tragedii – w wypadku samochodowym ginie cała jej rodzina. Roman – wybitnie inteligentny młody wykładowca, który pragnie udowodnić, że sam potrafi wywalczyć pozycje w świecie medycyny i bez znaczenia pozostaje fakt, że jego rodzicie to powszechnie znani i szanowani lekarze. Michał – bardzo zdolny student medycyny, który w wyniku niefortunnego zbiegu okoliczności wikła się w małżeństwo z rozsądku. Miłość, która połączyła Katarzynę i Michała jest piękna, silna i skomplikowana. Miłość, która połączyła Katarzynę i Romana jest nieoczywista, ale wytrwała i stabilna...

Jedno wydarzenie burzy świat tej trójki młodych, ambitnych lekarzy. To wydarzenie, to NIEPAMIĘĆ. Czy prawdziwa miłość jest w stanie pokonać barierę stworzoną przez amnezję? Czy delikatne fale wspomnień są w stanie przebić się w targanym wichurą doznań, przeżyć i emocji umyśle Katarzyny?

O miłości w sposób nietypowy – bo nie ma tutaj brudnej, drażniącej i niebezpiecznej zazdrości, nie ma czarnych charakterów, nie ma chorej rywalizacji, złych ludzi. Są tylko trudne wybory, mnóstwo niedowiedzeń i wzajemny szacunek. I to jest właśnie tak nietypowe (i piękne), bo lubimy każdego z bohaterów. I Roman, i Michał to wspaniali ludzie, którzy kochają szczerze, bezwarunkowo i zasługują na szczęśliwe życie. Katarzyna to wrażliwa kobieta, której daleko do intrygantki. Impas. Sytuacja bez wyjścia. Bo nie wiemy "komu kibicować" w tej nietypowej rozgrywce.

Książka została podzielona na dwie części – Michał i Katarzyna. O ile pierwsza część intryguje, wzrusza i zachwyca głębią, o tyle część druga wprowadza kompletny chaos i dezorganizację poukładanych wrażeń i doznań, które do tej pory zrodziła lektura Niepamięci... Z przykrością muszę stwierdzić, że w Katarzynie króluje nuda, powtarzalność, stagnacja akcji i nic nie wnoszące do fabuły dialogi. Nawet intryga kryminalna jest grubymi nićmi szyta i nie wprowadza nutki niepokoju. Jedynym pozytywnym elementem tej części jest zakończenie... Nieoczekiwane, nieoczywiste i, w mojej ocenie, najlepsze z możliwych.

Autorka w pięknym, lirycznym stylu obala mit pt.: "Milczenie jest złotem". Nagromadzenie niedopowiedzeń, zbędnych gestów, mylnie rozszyfrowanych spojrzeń i przede wszystkim wszechobecny brak słów. Milczenie jako siła niszczącą tuż obok nadinterpretacji czynów oraz mylnej oceny sytuacji. Wszystkie te czynniki, niby banalne, niby tak łatwe do okiełznania przez kilka zdań, przez krótki dialog – potrafią zniszczyć albo mocno okaleczyć życie kilku osób.

Pani Jolanta kreśli nam obraz dojrzałej, prawdziwej miłości na tle urokliwych krajobrazów słonecznej Chorwacji i w akompaniamencie przystępnie opisanych zagadnień medycznych. I chociaż druga część książki była lekko nużąca jestem Niepamięcią usatysfakcjonowana.

Ocena: 4/6 czytaj więcej