Blade runner. Czy androidy marzą o elektrycznych owcach?
ebook: mobi (kindle), epub (ipad)

Ze wstępu do Blade Runner. Czy androidy marzą o elektrycznych owcach?:
"Czytelnikowi nie znającemu twórczości Philipa K. Dicka polecałbym przeczytanie co najmniej trzech rzeczy z górnej półki: Człowieka z Wysokiego Zamku, Ubika i Blade runnera, żeby wejść w świat pisarza niejako od góry. Potem, jeżeli czytelnik złapie bakcyla Dicka, będzie rozpoznawał perełki myśli, stylu i humoru nawet w słabszych utworach."

I dalej:
"(...)twórczości Dicka nie sposób zrozumieć w oderwaniu od jego życia. On rzeczywiście „słyszał głosy”. Później doszły do tego narkotyki w dużych ilościach. Twierdził, że przeszył mu głowę liliowy promień z nieba. Każdemu może się coś takiego zdarzyć, nawet po zwykłej wódce, tylko że Dick zaczął nagle rozumieć grekę koine i podał lekarzom prawidłową łacińską nazwę choroby syna, którego leczono na co innego. On naprawdę wierzył, jak twierdzą jego przyjaciele, że zobaczył przebijającą spod naszego świata rzeczywistość roku siedemdziesiątego po Chrystusie, i uznał, że cała historia od tego czasu jest chytrze podsuniętą nam propagandą. Co najmniej podejrzewał też, że Imperium Rzymskie wcale nie upadło, tylko dla niepoznaki podzieliło się na dwie części, USA i Związek Radziecki, które udają, że ze sobą walczą."

Po takiej zachęcie już wiem, że na "Łowcy androidów" się nie zatrzymam. Film też warty będzie przypomnienia, choć co prawda nieco odbiega od książki:
"Wiadomo, że autor siódmej i ostatniej wersji scenariusza nie tylko nie czytał powieści, ale nie czytał też pierwszej wersji samego scenariusza. Witajcie w Hollywood! Z Dicka pozostało jednak to niezwykłe emocjonalne pytanie o istotę człowieczeństwa i sam pisarz film zaakceptował."

Książka jest świetna i film doskonały - rzadko mi się zdarza mówić coś takiego, dlatego od razu dodam - potraktujcie tę książkę zupełnie osobno od filmu, bo jeśli skupicie się na porównaniach, to zepsujecie sobie przyjemność.
Dick przedstawił tu jedną z mroczniejszych wersji przyszłości, w której ludzie dokonali już stworzenia sztucznej inteligencji, ale usilnie pracują nad tym, by nie pozwolić jej wyjść poza wygodne dla nich ramy. Czasem dzieje się to chyba kosztem własnego człowieczeństwa.

Po książkę sięgnąłem po obejrzeniu słynnego już filmu i początkowo odrobinę się rozczarowałem - wszystko wydało mi się jakieś takie ubogie, minimalistyczne... Ale czy to musi być wada? Może właśnie wyobraźnia powinna większość dopowiadać? A jakże! I zawsze w to wierzyłem i kolejność film-książka traktowałem z gruntu jako błędną. Po czasie doceniłem oryginalną wizję: świat sterowany urządzeniami, ludzie zmuszają się do odczuwania współczucia i posiadania potrzeby opiekowania się kimś/czymś więc trzymają zwierzęta choć nie mają ku temu warunków. A że żywych zwierząt już prawie nie ma, to kro może kupuje robota. Roboty udające ludzi też istnieją. I niby nie posiadają uczuć wyższych. Ale czy na pewno? Czy oryginalni ludzie sami je posiadają? Czytajcie i odpowiedzcie sobie sami. Ja nie jestem tego wszystkiego tak pewien.